Fort Śliwickiego (Jasińskiego) powstał w latach 1835-38 na terenie ówczesnej wsi Golędzinów, jako pierwsze dzieło poza Cytadelą Aleksandrowską. Na jego terenie za czasów carskich przetrzymywano więźniów wysyłanych na Syberię. W późniejszych czasach teren był w rękach jednostek milicyjno-policyjnych aż do czasów współczesnych.

Pomysł i projekt fortu powstał w 1833 roku. Budowę rozpoczęto dwa lata później na terenie wsi Golędzinów w 1835 roku a ostatecznie zakończono w 1838 roku. Całość umocnienia ma narys trójkąta o boku ok. 100 m, przedzielonego na pół fosą, całość oparta szyją o Wisłę. Fosa przed główną częścią fortu broniona była przez centralnie położoną kaponierę. Na samym czole fortu wybudowano półokrągłą działobitnię. W części szyjowej umieszczono koszary, a na zakończeniu barków fosy po jednej dużej działobitni. Całość przypomina układ frontów poligonalnych w Twierdzy Modlin (np. Front Księcia Warszawskiego). Fort posiadał mokrą fosę oraz wały chronione murem Carnota. Fosa w późniejszych latach miała nawet system regulowania ilości wody, gdyż fort wybudowano na terenie zalewowym. Koszary zapewniały miejsce dla ok. 700 żołnierzy.

Przed fortem wyznaczono esplanadę czyli pusty, wolny teren z zakazem zabudowy. Początkowo szerokość esplanady wynosiła 850m a później aż 1300m. Ciekawostka - obecna ul. Ratuszowa i ul.11 Listopada znajdują się na granicy dawnej esplanady fortu i układają się łukiem właśnie po granicy tejże esplanady.

Głównym celem powstania fortu było umocnienie i ochrona przeprawy przez Wisłę na wysokości Cytadeli. Fort był niejako ufortyfikowanym przyczółkiem mostowym. W tym miejscu Wisły latem rozstawiano na rzece most łyżwowy – przeprawę położoną na płaskodennych łodziach. Natomiast zimą przeprawiano się po zamarzniętej rzece. Most łyżwowy działał w tym miejscu aż do czasu wybudowania stałego mostu w latach 1873-75 (obecnie w tym miejscu jest Most Gdański).

Od czasu wybudowania fortu aż do 1856 roku na tym terenie zbierano więźniów zsyłanych na Syberię, a z terenu obecnej stacji PKP Zoo wyjeżdżały więzienne pociągi na wschód.

Podczas likwidacji twierdzy Warszawa w przededniu I wojny światowej fort postanowiono zachować. Przetrwał on bez żadnych uszkodzeń. Dopiero w okresie międzywojennym rozpoczęto plantowanie części umocnień ziemnych.

Pierwotnie fort otrzymał imię kapitana Juliana Śliwickiego, polskiego oficera w carskiej armii, który zasłużył się podczas powstania listopadowego w 1831 roku. W wyniku obrażeń zmarł, mimo długotrwałego leczenia i został pochowany na terenie fortu. Pośmiertnie został awansowany i nadano fortowi jego imię. Na terenie umocnienia umieszczono pomnik, który przetrwał do okresu międzywojennego.

W 1921 roku fort otrzymał imię gen. Jakuba Jasińskiego, zasłużonego po stronie polskiej w trakcie powstania kościuszkowskiego. Gen. Jasiński zginął podczas obrony Pragi ok. 2 km od fortu.

Od czasów carskich fort służył formacjom milicyjnym. W czasach Polski niepodległej było podobnie - w 1936 na tym terenie stacjonowały powołane kompanie Rezerwy Policji. Po II wojnie światowej fort i całą okolicę przejęły jednostki bezpieczeństwa wewnętrznego – początkowo KBW, potem Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe MSW. Kolejnym mieszkańcami fortu i okoli były jednostki ZOMO a ostatecznie Policji. Przez długi czas w koszarach mieściły się stajnie pododdziału konnego stołecznej Policji aż do roku 2003. Obecnie większość terenu została przekazana miastu.

W 2001 roku na części fortu wybudowano osiedle mieszkaniowe dla pracowników Policji. Budowa powstała z zupełnym pominięciem historycznych pozostałości fortu i ustaleń z konserwatorem zabytków, a część budynków stoi na dziedzińcu fortu. Stało się tak mimo, że istnieje wiele opracowań wskazujących jak wykorzystać teren fortu w zgodzie z dbałością o zabytki. Teren fortu przejęło miasto i rozpoczęło budowę osiedla bloków komunalnych. W 2011 roku rozpoczęto budowę kolejnych bloków, tym razem jednak na esplanadzie fortu i w zgodzie z przepisami. W planach była także rewitalizacja fortu, ale jak na razie nic się nie stało w tym kierunku.

Do naszych czasów przetrwały wszystkie budynki oprócz czołowej kaponiery (koszary, dwie kaponiery barkowe oraz kaponiera/działobitnia środkowa). Koszary do 2003 były używane jako stajnie dla koni. Północna działobitnia była wykorzystywana przez Policję jako sala odpraw. Wszystkie elementy ziemne został splantowane i w terenie można odszukać jedynie ich fragmenty.