Carski garnizon

Powstanie Legionowa ściśle wiąże się z carską koncepcją budowy Kolei Nadwiślańskiej (Droga Żelazna Nadwiślańska, Priwislinskaja żeleznaja doroga). Kolej ta połączyła żyzne tereny Ukrainy od Kowla, poprzez ziemie lubelskie (Chełm i Lubin) z ufortyfikowaną linią rzeki Wisły (Dęblin, Warszawa, Modlin) aż po granicę z Prusami w Mławie.

W XIX wieku Warszawski Okręg Wojskowy był najdalej wysuniętym na zachód rosyjskim okręgiem wojskowym. Jednocześnie Warszawa była drugim po Petersburgu europejskim miastem w imperium rosyjskim. Pod koniec lat 70-tych, po zaostrzeniu się sytuacji politycznej w Europie, Rosja zwróciła na ten obszar baczniejszą uwagę.

Budowę koszar w Jabłonnie rozpoczęto od przygotowania terenu i budynków dla piechoty fortecznej. W 1892 roku powstały drewniane, głównie parterowe budynki po obu stronach drogi do Zegrza.

W 1897 roku w Zegrzu zakończono budowę twierdzy. Powstała także linia kolejowa łącząca Zegrze z Jabłonną. Do obsługi linii kolejowej wyznaczono batalion kolejowy, który zakwaterowano w nowych koszarach w Jabłonnie.

W 1898 roku w Jabłonie powstał Oddział Balonowy Warszawskiego Rejonu Fortecznego. Specjalnie dla oddziału zostały wybudowane koszary, port balonowy i stacja meteorologiczna.

W 1902 roku we wsi Wieliszew powstał cmentarz garnizonowy (przy obecnym połączeniu torów kolejowych Legionowo-Zegrze i Legionowo-Tłuszcz).

1 sierpnia 1914 roku rozpoczęła się wojna rosyjsko-niemiecka. Jabłonna stała się jednym z ważniejszych punktów mobilizacji wojsk rosyjskich. Siłą rzeczy stała się także celem ataków niemieckich lotników. Ataki powietrzne ze sterowców były przeprowadzane nad Jabłonną, Nowym Dworem i głównie nad Warszawą. Bombardowania wyrządzały bardzo małe szkody, jednak znacznie przyczyniały się do demoralizowania rosyjskiego wojska.